Para para para

Parasızlığın insana vermiş olduğu o iğrenç duyguyu ölesiye yaşadığım şu günlerde günlük sayesinde biraz nefes alıp, insanı mahfeden bu kötü psikolojiden azıcık uzaklaşmış oluyorum.
Artık resmen pes ettiğimi söyleyebilirim.Ne okul ne de bilmem ne neyse artık bıktım hepten kendimi avutacak bir şey bulamıyorum artık.Önceden hep bu dünya fani mühim olan ahiret der kendimi biraz olsun avuturdum şimdi bu aklıma hiç gelmiyor.Zaten gelincede korkuyorum, çünkü orayı da çok boşladım.kendimi hayatın sıcak kollarına adamış bir şekilde uçuruma doğru gidiyorum adada beni mutlak biri kurtarmaya çalışırdı.Burda ise kimsem yok 3 kafadar gezip duruyoruz.Şu blogda olmasa ne yaparım bilmem bana baya iyi geliyor kafam attımı iki parça yazıyorum , biraz efkarlanıyorum süper oluyor.Bundan dolayı cumiye bir teşekkür borçluyum.Bu arada cumi bu üç kafadarın en ateşlisi çarizartımız o bizim

lahmacun sevdası

sonunda evime gelebildim tabiki ilk iş olarak bir buçuk aydır hasretini çektiğim lahmacunu yedim:-))yalnız sakarya çok soğukmuş izmirden buraya gelince kendimi kutuplara gelmiş gibi hissettim.herşeye rağmen insanın evine, sevdiklerine kavuşması kadar güzel bir şey daha yok.gerçi şimdide izmirdekileri özlemeye başladım ama nasıl olsa on gün sonra dönücem.